Op een dag was er een officiële receptie op de Franse passagiersboot LE LYAUTEY, die aangemeerd lag in de haven van Tanger

- Ik moet er heen voor de radio, geeuwde Maurice bijna van verveling, dat soort dingen ligt mij helemaal niet, vooral niet in m’n eentje. Barbara Hutton zou ook komen. Aangezien jij niets antwoordde, vervolgde hij toonloos:

- Niet alleen moet ik generaal Duval interviewen, ik word verondersteld nog een smoking te dragen ook.

- Ik heb anders ook geen driehonderd avondjurken bij me, zei jij, vriendelijk begrijpend.

.. Trouwens, ik kwam naar Tanger uit ballorigheid, niet voor een Franse generaal, jij?

- Ik ging naar Tanger om weg te zijn bij mijn vrouw, lachte Maurice ontwapenend, en zou je me willen vergezellen, ASJEBLIEFT.

Een leuk stel waren jullie, dat wel Hij in z’n zwarte smoking en witte strik, jij met je zwarte, mouwloze jurkje uit de Hoogstraat. Op je pumps groter dan hij.

- Je lijkt de ober wel, plaagde je Maurice zachtjes, tussen de bedrijven door. Barbara Hutton was in geen velden of wegen te bekennen.

- En jij een jonge en te vrolijke weduwe, reageerde hij prompt en, terwijl hij zijn lippen luchtig op jouw linkerschouder drukte, voegde hij eraan toe:

- .. En wier ogen net zo groen zijn als het dak van de moskee des Andalous!

En weg was hij weer, naar een viertal vriendelijk ogende mannequin van chez Balmain, in prachtig geborduurde, lange gewaden. Die hij ook maar eens een microfoon onder de neus duwde.

JE OGEN NET ZO GROEN ALS DE MOSKEE IN FEZ!..

Bijna wankelde je op je torenhoge hakjes.

Die generaal Duval was een nors uitziende, starre man, bebrild en met een zware snor. Hij was de commandant en chef des troupes Françaises au Maroc en, zoals zoveel Fransen, bleek ook hij zeer op etiquette gesteld. NOU, DAAR VIEL NIET MEE TE SPOTTEN, vonden jullie. Ook hij werd uitgebreid door Maurice ondervraagd.

Jaren nadien, je woont dan al in Parijs, vouw je op een druilerige, grijze ochtend de FIGARO open, en ontwaart een grote overlijdensadvertentie van een zekere generaal Duval. Als herinnering aan deze leuke dag op de ‘Lyautey’, grijp je pen en papier en stuurt een foto, waarop hij prachtig uitkomt, naar zijn weduwe.

Tenminste, dat was je bedoeling.

* Voor haar betekent zoiets immers meer dan voor mij,* bedenk je nog, * bovendien staat hij er zó krijgshaftig op in zijn fraaie uniform!*

Een week of wat later krijg je de hele bups weer retour, vergezeld van de volgende, wervelende tekst:

*MEVROUW, ingesloten stuur ik U de bewuste foto terug, want generaal Duval, die Rue Crevaux woont (waar je alles heen gestuurd had) verkeert God zij gedankt en geprezen in blakende gezondheid en is echt niet dezelfde als die van U uit Marokko, die veel jonger was en die wij ook nooit gekend hebben…*

Je hebt er die 6 e december (de dag waarop wij Sinterklaas vieren!) het telefoonboek nog maar eens op nageslagen. Vier, vijf bladzijden lang wemelde het van de grote en kleine Duvals, belangrijke en minder belangrijke Duvalletjes!In je naïeve enthousiasme had je kennelijk de eerste de beste Duval aangeschreven die je gevonden had, het toeval had gewild dat het nog een generaal was ook!

Nicolaï salmeum – mitte quid in calcium mitte quid in calligam – dico tibi gratiam!

Oftewel:

Sinterklaas kapoentje – gooi wat in mijn schoentje – gooi wat in mijn laarsje ….DANK U …….SINTERKLAASJE!

© Marie-José VAN DEN HOUT